เรื่องของผม

มานั่งนึกๆไปนึกๆมา "เรื่องของผม" ก็น่าจะเก็บไว้ที่ผมจริงไม๊ครับ อย่างคำพูดที่ว่า เรื่องของคุณ ถ้าได้ยินคำนี้แล้วก็เตรียมใจแก้ปัญหาคนเดียวเลยครับ คล้ายๆกับคำว่า ช่างคุณสิ ฉันไม่แคร์ อู๊วว์.... เตรียมปลีกวิเวก 555... แต่ก็ยังดีนะครับ ที่ยังพอมีสัญญานบอกก่อนว่า ต้องเตรียมตัวที่จะอยู่คนเดียวแล้ว  แต่ถ้าอยู่ๆก็หายไปเลยนี่น่ากลัว  อ้าว..นี่ผมไปถึงไหนแล้วนี่ มาเข้า "เรื่องของผม" กันต่อ จะบอกว่า การทำบล็อก การเขียนไดอารี่ การบันทึกประจำวัน ก็จะมีแนวคล้ายๆกันก็คือ อยากจะบันทึกเรื่องราว  เหตุการณ์บางเหตุการณ์ที่น่าจดจำ น่าประทับใจ  ในวันที่มีเวลารื้อค้นกลับมาอ่านก็สามารถหวนคืนไปถึงภาพบรรกาศเหล่านั้นได้โดยไม่ยาก  และก็ยังเป็นทางออก ทางระบายในเรื่องของความคิด หรือทัศนคติในช่วงนั้นๆ  เป็นการทบทวนถึงข้อผิดพลาดต่างๆที่ผ่านมาเพื่อแก้ไขให้ดีขึ้นหรือผิดพลาดน้อยลง ฉะนั้น "เรื่องของผม" ก็จึงยังคงต้องบันทึกต่อไปเท่าที่มีเวลาและโอกาสอำนวย และขอบคุณท่านผู้อ่านที่ยังติดตามอ่านครับ

ไม่มีหลุมดำ

           จะบอกว่าทุกๆวันที่ผ่านไปในแต่ละวันนั้นแทบจะไม่ต่างกัน แทบจะเดาได้ว่าต่อไปจะเป็นยังไง  แต่แล้ว คำว่า "อนาคต" หรือ "พรุ่งนี้" ก็ทำหน้าที่ของมัน ทำให้เกิดเรื่องราวแทรกซ้อนขึ้นมาจากสเต็ปเดิมๆที่ต้องทำดำเนินทุกวัน  ถ้าเป็นเรื่องดีก็แทบจะน้ำตาไหลด้วยความปลาบปลื้ม แต่ถ้าเป็นเรื่องร้ายก็ฟูมฟายแทบสิ้นสติ  แต่คนเราชีวิตต้องดำเนินต่อไป เวลาแห่งการยินดี และ ผิดหวังจึงต้องระงับไว้โดยเร็วที่สุด เพื่อการก้าวผ่านไปสู่เรื่องราวถัดไป คำสอนของพระพทุธองค์ให้เราอยู่กับปัจจุบันในทุกขณะจิต ควบคุมจิต หรือชนะใจตนเอง เรื่องง่ายๆที่ทำได้ยาก ผู้ที่สามารถทำได้เช่นนี้ก็จะอยู่อย่างสงบสุข ซึ่งผมก็ยังทำไม่ได้บ้าง ทำได้ในบางเรื่อง ดังนั้น เส้นทางสู้ความสงบสุขนั้นก็ดูเหมือนจะลากยาวออกไปไกล นับวันเวลา จิตใจเริ่มอ่อนระโหย  ทัศนคติเปลี่ยนไป  คงต้องใช้เวลาและความพยายามอย่างสูงที่ก้าวข้ามไปให้ถึงปลายฝั่ง...