เขียนถึงเรื่องลุ้นๆแล้วก็ นึกไปถึงเมื่อหลายปีก่อนโน้นนนนนน.... ใครสักกี่คนจะรู้ว่า กาลครั้งหนึ่งผมได้เคยไปสมัครประกวดเดอะสตาร์กับเค้าด้วยเหมือนกัน(รุ่นแรกที่คุณสนได้เป็นเดอะสตาร์คนแรก) คงไม่ใช่อะไรมาดลใจผมให้ไปเข้าร่วมประกวดกะเขา แต่เป็นเพียงความตั้งใจเล็กๆของผู้ชายคนหนึ่งที่พอจะเป็นอีกหนทางที่จะผลักดันตนเองให้เป็นศิลปินแห่งค่ายยักษ์ใหญ่(จีดับเบิ้ลเอ็ม) เมื่อเห็นข่าวการประกาศรับสมัครทางทีวี ก็ทำให้หัวใจของผมพองโต สูบฉีดเลือดทั่วร่างกาย เพราะเห็นทาง(สวรรค์)ได้เปิดอ้าแขนรับคนธรรมดาสามัญให้ได้เป็นนักร้องดังแล้วววว....
ผมก็ได้ตัดสินใจบอกแฟนว่า "พี่ต้องลองดูสักตั้ง" ทั้งๆที่รู้ว่าตัวเองก็ไม่ได้มีเสียงที่โดดเด่นอะไรมากมาย แค่ร้องไม่เพี้ยนคีย์ ไม่คร่อมจังหวะ ก็คงจะพอสู้เค้าได้ แม้ปกติผมจะเป็นคนขี้อายก็ยังดันทุรังดั้นด้นไปที่สุขุมวิท21 ทั้งๆที่บ้านอยู่บางแค ในใจก็คิดว่า "อย่างน้อยก็ได้เก็บเป็นประสบการณ์ที่ดี ว่าเราได้ทำในสิ่งที่เราต้องการ เรื่องที่ว่าจะสำเร็จได้เป็นนักร้องหรือไม่นั้นก็เป็นอีกเรื่องสุดแท้แต่วาสนา" เพราะถ้ารอปีถัดไปก็จะหมดโอกาส อายุเกิน(เค้ารับไม่เกิน 30ปี)
และแล้วประสบการณ์ที่ดีๆก็ได้เกิดขึ้นกับผม การผจญภัยครั้งยิ่งใหญ่ของชายวัย 30 ได้เกิดขึ้นแล้วววว.... เช้ามืดผมได้ตื่นขึ้นมาพร้อมกับความตั้งใจอย่างแรงกล้า ดวงตาลุกโชนด้วยไฟแห่งศรัทธา ผมเตรียมตัวอย่างรวดเร็ว อาบน้ำแต่งตัวแบบให้ดูดีเท่าที่จะทำได้ แฟนก็ช่วยอีกแรง พอเรียบร้อยก็ใช้บริการ ขสมก.เดินทางไปยังตึกรับสมัคร สุขุมวิท21 ตึกใหญ่ของค่ายยักษ์เมื่อไปถึงตัวผมก็ดูเล็กลงอย่างถนัดตา ช่วงเช้าผู้คนยังบางตาเพราะยังเช้าอยู่ ผมรีบแวะหาข้าวปลากิน พออิ่มท้องแล้วก็กลับมาที่ตึกเพื่อเข้าสมัคร คราวนี้ผู้คน มากมายเข้าคิวแถวยาวเหยียด ผมจึงรีบวิ่งไปขอแบบฟอร์มการรับสมัครเพื่อที่จะมากรอก แต่ผมเห็นแถวยาวมากแล้วเมื่อได้แบบฟอร์มก็รีบวิ่งไปต่อแถวทันทีแล้วก็ยืนกรอกไปด้วยจะได้ไม่เสียเวลา เมื่อกรอกแบบฟอร์ม ติดรูปถ่าย เสร็จเรียบร้อย รออีกสักพักก็ถึงคิวของผม ตรวจเอกสารเรียบร้อยอีกรอบแล้วก็ยื่นใบสมัคร จากนั้นก็ออกมารอในบริเวณไกล้ๆ พร้อมเพื่อนๆผู้สมัคร ก็จะมีการพูดคุยกัน สักพักก็มีเจ้าหน้าที่ออกมาแจ้งว่า ช่วงบ่ายให้มาดูรายชื่อลำดับ ที่จะเข้าไปร้องเพลงในรอบคัดเลือก ระหว่างนั้นผมก็ได้รู้จักพูดคุยกับน้องๆผู้สมัครอยู่หลายคนทีเดียว
"พี่...มาร้องเพลงใครอ่ะ.."
"พลพล คนไม่สำคัญ...แล้วเราหละร้องเพลงใคร.."
"...ผมยังนึกไม่ออกเลยครับพี่...."
อีกคนสวนขึ้นมา "ผมจะร้องเพลงสากล..." แล้วน้องท่านก็ร้องออกมาให้ฟัง ด้วยพาวเวอร์ล้วนๆ และได้ยินว่าเล่นกีต้าร์เป็นด้วย
"อืมมมม...เสียงดีนิร้องสากลได้น่าจะไปเล่นตามร้าน.." ผมก็ว่าไป
"ผมก็เคยเล่นนะพี่...แต่ได้ยินข่าวก็เลยมาสมัครดู..."
น้องอีกคนพูดขึ้น"พี่ทำงานอะไรอยู่เหรอ....ถึงได้มาสมัคร"
"ก็ซ้อมเพลงเล่นกีต้าร์ แล้วก็หาร้านลงเล่นอ่ะ... แต่ยังไม่ได้พอดีได้ยินข่าวแล้วก็เลยมาลองดู...."
"น้องยังเรียนอยู่หรือเปล่า...."
"ช่ายครับ...อีกเทอมนึงก็จบแล้ว..อยากหางานทำ.."
"คิดไงถึงมาสมัครหละ....." ผมถาม
"แหมพี่.....ใครๆก็อยากเข้าจีดับเบิ้ลเอ็มทั้งนั้นแหละ...พี่ว่ามะ..."
"แล้ว..เรียนสาขาอะไรอยู่หละตอนนี้.."
"ผมให้พี่ทายอ่ะ........"
"พวกช่างอะไรประมาณนี้หรือเปล่า... " ผมเดา
"โหพี่...ทำไมเหรอ หน้าผมให้เหรอ...."
"แล้วใช่ไม๊หละ....." ผมย้อน
"ช่ายพี่....ตาถึง..." ผมจบการสนทนาแล้วชวนกันไปกินข้าวเที่ยงก่อนที่จะมาดูลำดับรายชื่อ
ไอ้น้องคนนี้ปัจจุบันเป็นนักแสดงสมทบของช่อง3 ผมเห็นเค้าเล่นหลายเรื่องแล้วและก็จำได้ ยังคิดอยู่เลยว่า เค้าก็สู้ของเค้าแม้ไม่เป็นนักร้อง ก็เป็นนักแสดงก็ได้ ขอให้อยู่ในวงการบันเทิง ผมเชื่อว่าไม่นานหรอกเค้าก็คงไปถึงฝัน
ตัดมาที่บรรยากาศเดอะสตาร์ หลังจากรับประทานอาหารเที่ยงเป็นที่เรียบร้อย ก็กลับไปที่ตึกจีดับเบิ้ลเอ็มเพื่อเช็คดูว่าตัวเองอยู่ลำดับที่เท่าไร แล้วก็ไปต่อแถวกับผู้สมัครอื่นๆ บรรยากาศตอนนั้น เต็มไปด้วยผู้สมัคร แถวซึ่งคดไปคดมา การรอคอย ยืนก็แล้ว นั่งก็แล้ว บางคนออกไปซื้อของกินกลับมาก็ยังไม่ถึงคิว ช่วงนั้นก็มีน้องคนหนึ่งเดินมาคุยด้วย
"พี่ก็เล่นกีต้าร์ ออดิชั่นตามร้านเหมือนกันเหรอ..."
"ช่าย....แต่พี่ต้องซ้อมนะ เพราะจะได้มั่นใจเวลาขึ้นเล่น.."
"ผมก็เล่นเหมือนกัน...แต่เป็นกีต้าร์โปร่งนะ...ก็เล่นเพลงไทยบ้าง สากลบ้าง..."
"วันนี้ผมก็จะร้องเพลงสากล.."
"ดี...ลุยเลย.." ผมเสริม น้องคนนี้ได้เข้าไปร้องก่อนผมและก็กลับก่อน
วันนั้น ผมตั้งใจว่าจะร้อง เพลง คนไม่สำคัญ ของ พลพล แต่แล้ว พอใกล้จะถึงคิว ก็มีกระแสข่าวจากผู้เข้าประกวดว่า ให้ร้องเพลงอะไรก็ได้ ท่อนใดก็ได้ ที่คิดว่าร้องแล้วดูดีที่สุด เพราะเค้าจะใช้เวลาไม่เกิน 10 นาทีในการร้อง ผมจึงเริ่มลังเล คิดว่าเพลง คนไม่สำคัญ ของพลพล ฟังแล้วดูเรียบไป ก็เลยตัดสินใจเปลี่ยนเพลงเป็น เพลง เหตุผล ของแบล็คเฮด และก็ซ้อม ท่องกันสดๆตรงนั้น น้องๆบางคนก็ลังเล บางคนก็มาถามว่า จะร้องเพลงของค่ายอื่นได้หรือเปล่า เพราะว่าเสียงเค้าจะเหมาะสมมากกว่า ผมก็ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรดี แต่ในทัศนคติของผมคิดว่า การที่เราไปประกวดร้องเพลงแล้วค่ายไหนเป็นคนจัด เราก็น่าที่จะเอาเพลงของค่ายนั้นๆมาร้องก็น่าจะดีกว่า ถือเป็นการให้เกีรยติค่ายเค้าด้วย
และแล้วช่วงเวลาแห่งความระทึกใจ ก็มาถึง เมื่อถึงคิวผมที่จะต้องไปร้องเพลงให้คณะกรรมการผู้ทรงคุณวุฒิฟังในรอบคัดเลือก ตอนนั้นผมค่อนข้างจะประหม่าและตื่นเต้นพอสมควร กลัวร้องผิด กลัวปล่อยไก่ แล้วก็เกิดอาการสั่น เมื่อเจ้าหน้าที่เรียกหมายเลขของผม ผมก็เดินตัวปลิวไปด้วยความสั่น ยื่นมือรับไมค์จากเจ้าหน้าที่คนหนึ่ง และหันหน้าไปทางคณะกรรมการพร้อมด้วยการส่งยิ้มแบบสั่นๆ เดินไปตรงกลางห้อง ขาเจ้ากรรมขวิดกันจนเกือบล้ม มีเสียงแซวจากคณะกรรมการว่า ใจเย็นๆน้อง พร้อมกับหัวเราะกันครืน ผมก็พยายามตั้งสติ รวบรวมสมาธิแล้วร้องเพลงออกมา "..แค่อยากให้รู้ไว้...ว่าฉันรักไม่เคยรักใคร....เท่าเธอ... เก็บเอาไปนอนเพ้อ...เพราะคิดถึงเธอ...คนเดียว...รู้ไหม..." เสร็จแล้วผมก็เดินออกมา พร้อมกับใบแจ้งกำหนดการรับฟังผลการคัดเลือกรอบแรกในวันพรุ่งนี้ ซึ่งเค้าจะเอามาติดไว้ที่หน้าตึก แล้วผมก็เดินทางกลับบ้านด้วยความรู้สึกสองอย่างคือ เสียใจ วันนั้นการแสดงออกของผมไม่ดีเลย ประหม่า ตื่นเต้นเกินไป คงไม่เข้าตากรรมการอย่างแน่นอน แต่ผมก็รู้สึกดีใจและภูมิใจนะ...ที่เรากล้าที่ลองเข้าไปเกี่ยวความฝันได้ลองเพื่อสิ่งที่รัก แม้ว่า......ผมจะไม่ผ่านรอบคัดเลือก
ผมก็ได้ตัดสินใจบอกแฟนว่า "พี่ต้องลองดูสักตั้ง" ทั้งๆที่รู้ว่าตัวเองก็ไม่ได้มีเสียงที่โดดเด่นอะไรมากมาย แค่ร้องไม่เพี้ยนคีย์ ไม่คร่อมจังหวะ ก็คงจะพอสู้เค้าได้ แม้ปกติผมจะเป็นคนขี้อายก็ยังดันทุรังดั้นด้นไปที่สุขุมวิท21 ทั้งๆที่บ้านอยู่บางแค ในใจก็คิดว่า "อย่างน้อยก็ได้เก็บเป็นประสบการณ์ที่ดี ว่าเราได้ทำในสิ่งที่เราต้องการ เรื่องที่ว่าจะสำเร็จได้เป็นนักร้องหรือไม่นั้นก็เป็นอีกเรื่องสุดแท้แต่วาสนา" เพราะถ้ารอปีถัดไปก็จะหมดโอกาส อายุเกิน(เค้ารับไม่เกิน 30ปี)
และแล้วประสบการณ์ที่ดีๆก็ได้เกิดขึ้นกับผม การผจญภัยครั้งยิ่งใหญ่ของชายวัย 30 ได้เกิดขึ้นแล้วววว.... เช้ามืดผมได้ตื่นขึ้นมาพร้อมกับความตั้งใจอย่างแรงกล้า ดวงตาลุกโชนด้วยไฟแห่งศรัทธา ผมเตรียมตัวอย่างรวดเร็ว อาบน้ำแต่งตัวแบบให้ดูดีเท่าที่จะทำได้ แฟนก็ช่วยอีกแรง พอเรียบร้อยก็ใช้บริการ ขสมก.เดินทางไปยังตึกรับสมัคร สุขุมวิท21 ตึกใหญ่ของค่ายยักษ์เมื่อไปถึงตัวผมก็ดูเล็กลงอย่างถนัดตา ช่วงเช้าผู้คนยังบางตาเพราะยังเช้าอยู่ ผมรีบแวะหาข้าวปลากิน พออิ่มท้องแล้วก็กลับมาที่ตึกเพื่อเข้าสมัคร คราวนี้ผู้คน มากมายเข้าคิวแถวยาวเหยียด ผมจึงรีบวิ่งไปขอแบบฟอร์มการรับสมัครเพื่อที่จะมากรอก แต่ผมเห็นแถวยาวมากแล้วเมื่อได้แบบฟอร์มก็รีบวิ่งไปต่อแถวทันทีแล้วก็ยืนกรอกไปด้วยจะได้ไม่เสียเวลา เมื่อกรอกแบบฟอร์ม ติดรูปถ่าย เสร็จเรียบร้อย รออีกสักพักก็ถึงคิวของผม ตรวจเอกสารเรียบร้อยอีกรอบแล้วก็ยื่นใบสมัคร จากนั้นก็ออกมารอในบริเวณไกล้ๆ พร้อมเพื่อนๆผู้สมัคร ก็จะมีการพูดคุยกัน สักพักก็มีเจ้าหน้าที่ออกมาแจ้งว่า ช่วงบ่ายให้มาดูรายชื่อลำดับ ที่จะเข้าไปร้องเพลงในรอบคัดเลือก ระหว่างนั้นผมก็ได้รู้จักพูดคุยกับน้องๆผู้สมัครอยู่หลายคนทีเดียว
"พี่...มาร้องเพลงใครอ่ะ.."
"พลพล คนไม่สำคัญ...แล้วเราหละร้องเพลงใคร.."
"...ผมยังนึกไม่ออกเลยครับพี่...."
อีกคนสวนขึ้นมา "ผมจะร้องเพลงสากล..." แล้วน้องท่านก็ร้องออกมาให้ฟัง ด้วยพาวเวอร์ล้วนๆ และได้ยินว่าเล่นกีต้าร์เป็นด้วย
"อืมมมม...เสียงดีนิร้องสากลได้น่าจะไปเล่นตามร้าน.." ผมก็ว่าไป
"ผมก็เคยเล่นนะพี่...แต่ได้ยินข่าวก็เลยมาสมัครดู..."
น้องอีกคนพูดขึ้น"พี่ทำงานอะไรอยู่เหรอ....ถึงได้มาสมัคร"
"ก็ซ้อมเพลงเล่นกีต้าร์ แล้วก็หาร้านลงเล่นอ่ะ... แต่ยังไม่ได้พอดีได้ยินข่าวแล้วก็เลยมาลองดู...."
"น้องยังเรียนอยู่หรือเปล่า...."
"ช่ายครับ...อีกเทอมนึงก็จบแล้ว..อยากหางานทำ.."
"คิดไงถึงมาสมัครหละ....." ผมถาม
"แหมพี่.....ใครๆก็อยากเข้าจีดับเบิ้ลเอ็มทั้งนั้นแหละ...พี่ว่ามะ..."
"แล้ว..เรียนสาขาอะไรอยู่หละตอนนี้.."
"ผมให้พี่ทายอ่ะ........"
"พวกช่างอะไรประมาณนี้หรือเปล่า... " ผมเดา
"โหพี่...ทำไมเหรอ หน้าผมให้เหรอ...."
"แล้วใช่ไม๊หละ....." ผมย้อน
"ช่ายพี่....ตาถึง..." ผมจบการสนทนาแล้วชวนกันไปกินข้าวเที่ยงก่อนที่จะมาดูลำดับรายชื่อ
ไอ้น้องคนนี้ปัจจุบันเป็นนักแสดงสมทบของช่อง3 ผมเห็นเค้าเล่นหลายเรื่องแล้วและก็จำได้ ยังคิดอยู่เลยว่า เค้าก็สู้ของเค้าแม้ไม่เป็นนักร้อง ก็เป็นนักแสดงก็ได้ ขอให้อยู่ในวงการบันเทิง ผมเชื่อว่าไม่นานหรอกเค้าก็คงไปถึงฝัน
ตัดมาที่บรรยากาศเดอะสตาร์ หลังจากรับประทานอาหารเที่ยงเป็นที่เรียบร้อย ก็กลับไปที่ตึกจีดับเบิ้ลเอ็มเพื่อเช็คดูว่าตัวเองอยู่ลำดับที่เท่าไร แล้วก็ไปต่อแถวกับผู้สมัครอื่นๆ บรรยากาศตอนนั้น เต็มไปด้วยผู้สมัคร แถวซึ่งคดไปคดมา การรอคอย ยืนก็แล้ว นั่งก็แล้ว บางคนออกไปซื้อของกินกลับมาก็ยังไม่ถึงคิว ช่วงนั้นก็มีน้องคนหนึ่งเดินมาคุยด้วย
"พี่ก็เล่นกีต้าร์ ออดิชั่นตามร้านเหมือนกันเหรอ..."
"ช่าย....แต่พี่ต้องซ้อมนะ เพราะจะได้มั่นใจเวลาขึ้นเล่น.."
"ผมก็เล่นเหมือนกัน...แต่เป็นกีต้าร์โปร่งนะ...ก็เล่นเพลงไทยบ้าง สากลบ้าง..."
"วันนี้ผมก็จะร้องเพลงสากล.."
"ดี...ลุยเลย.." ผมเสริม น้องคนนี้ได้เข้าไปร้องก่อนผมและก็กลับก่อน
วันนั้น ผมตั้งใจว่าจะร้อง เพลง คนไม่สำคัญ ของ พลพล แต่แล้ว พอใกล้จะถึงคิว ก็มีกระแสข่าวจากผู้เข้าประกวดว่า ให้ร้องเพลงอะไรก็ได้ ท่อนใดก็ได้ ที่คิดว่าร้องแล้วดูดีที่สุด เพราะเค้าจะใช้เวลาไม่เกิน 10 นาทีในการร้อง ผมจึงเริ่มลังเล คิดว่าเพลง คนไม่สำคัญ ของพลพล ฟังแล้วดูเรียบไป ก็เลยตัดสินใจเปลี่ยนเพลงเป็น เพลง เหตุผล ของแบล็คเฮด และก็ซ้อม ท่องกันสดๆตรงนั้น น้องๆบางคนก็ลังเล บางคนก็มาถามว่า จะร้องเพลงของค่ายอื่นได้หรือเปล่า เพราะว่าเสียงเค้าจะเหมาะสมมากกว่า ผมก็ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรดี แต่ในทัศนคติของผมคิดว่า การที่เราไปประกวดร้องเพลงแล้วค่ายไหนเป็นคนจัด เราก็น่าที่จะเอาเพลงของค่ายนั้นๆมาร้องก็น่าจะดีกว่า ถือเป็นการให้เกีรยติค่ายเค้าด้วย
และแล้วช่วงเวลาแห่งความระทึกใจ ก็มาถึง เมื่อถึงคิวผมที่จะต้องไปร้องเพลงให้คณะกรรมการผู้ทรงคุณวุฒิฟังในรอบคัดเลือก ตอนนั้นผมค่อนข้างจะประหม่าและตื่นเต้นพอสมควร กลัวร้องผิด กลัวปล่อยไก่ แล้วก็เกิดอาการสั่น เมื่อเจ้าหน้าที่เรียกหมายเลขของผม ผมก็เดินตัวปลิวไปด้วยความสั่น ยื่นมือรับไมค์จากเจ้าหน้าที่คนหนึ่ง และหันหน้าไปทางคณะกรรมการพร้อมด้วยการส่งยิ้มแบบสั่นๆ เดินไปตรงกลางห้อง ขาเจ้ากรรมขวิดกันจนเกือบล้ม มีเสียงแซวจากคณะกรรมการว่า ใจเย็นๆน้อง พร้อมกับหัวเราะกันครืน ผมก็พยายามตั้งสติ รวบรวมสมาธิแล้วร้องเพลงออกมา "..แค่อยากให้รู้ไว้...ว่าฉันรักไม่เคยรักใคร....เท่าเธอ... เก็บเอาไปนอนเพ้อ...เพราะคิดถึงเธอ...คนเดียว...รู้ไหม..." เสร็จแล้วผมก็เดินออกมา พร้อมกับใบแจ้งกำหนดการรับฟังผลการคัดเลือกรอบแรกในวันพรุ่งนี้ ซึ่งเค้าจะเอามาติดไว้ที่หน้าตึก แล้วผมก็เดินทางกลับบ้านด้วยความรู้สึกสองอย่างคือ เสียใจ วันนั้นการแสดงออกของผมไม่ดีเลย ประหม่า ตื่นเต้นเกินไป คงไม่เข้าตากรรมการอย่างแน่นอน แต่ผมก็รู้สึกดีใจและภูมิใจนะ...ที่เรากล้าที่ลองเข้าไปเกี่ยวความฝันได้ลองเพื่อสิ่งที่รัก แม้ว่า......ผมจะไม่ผ่านรอบคัดเลือก
