จะหวั่นใจ...ดีไม๊เนียะ..

จะว่าโชคชะตาฟ้าลิขิต หรือบุญพาวาสนาส่ง ก็แล้วแต่ หรือจะเรียกว่าบุญคุณต้องทดแทน แค้นต้องชำระก็ว่ากันไป.... ครั้งนี้เหมือนคนเบื้องบนเล่นตลกกับชีวิตผมอีกแล้วหรือ จะว่าไปก็น่าจะเป็นคนเบื้องล่าง เพราะไม่ใช่ใครที่ไหน ก็คือเพื่อนผมนี่เอง เพื่อนที่ยังคบกันอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน แม้จะนานๆทีเจอกันหรือได้ข่าว หรือไม่ได้ข่าว หรือรู้ข่าวทีหลัง ก็ไม่ว่ากัน เพราะเข้าใจว่าทุกคนย่อมมีพื้นที่ส่วนตัวกัน และมีเหตุผลที่จะบอกอะไรกับเรา หรือไม่บอกก็ได้ เป็นสิทธิของเค้า ผมเคยได้ยินหลายคนบอกผมว่า คบเพื่อนยังไงไม่รู้เรื่องความเป็นมาเป็นไป ไม่รู้สิครับ ผมคิดว่าการคบเพื่อนสักคน คงไม่ต้องถึงกับเกาะติดทุกสถานการณ์ ปล่อยให้เค้าได้มีความเป็นส่วนตัวบ้าง ถ้าเค้าไม่ไหวจริงๆ เค้าก็จะต้องบอกเราแล้วหละ ผมว่างั้นนะ ผมไม่เคยคิดเคืองนะ เพื่อนคนไหนที่ไม่เคยเจอกันเลย แต่พอได้พบกันแบบบังเอิญ ก็ทักทายปราศรัยกัน ก็เป็นมุมที่ผมได้มองต่างออกไป ซึ่งมันก็มีทั้งข้อดีและข้อเสีย ผมก็ไม่ค่อยซีเรียสกับตรงนี้ อาจเพราะอย่างนี้ ผมก็เลยเป็นคนที่เพื่อนค่อนข้างน้อย แต่ก็รักกันคบหากันมาโดยตลอด

และครั้งนี้ เพื่อนก็ได้ยื่นมือเข้ามาช่วยอีกครั้ง เหมือนถูกหวย....ไม่ใช่หมายความว่าถูกหวยเพราะเพิ่งจะมาช่วยนะครับ การฃ่วยเหลือก็มีมาตลอดแต่ครั้งนี้ เป็นสิ่งที่ผมต้องการเป็นงานที่ตรงใจ และผมดิ้นรนมาเกือบครึ่งชีวิต เพื่อที่จะได้ทำงานแบบนี้ แต่ก็ไม่เป็นผลสักที พอเพื่อนคนนี้เสนองานมาก็โดนใจแทบกระโดดตัวลอย บอกแฟนช่วยหยิกแขน ตบหน้า เพื่อจะได้รู้ว่าผมไม่ได้ฝันไป....ความสุขมันอยู่ที่ไหน......ได้ทำสิ่งที่เราชอบและมีรายได้ แค่นี้ผมก็ว่าสุขแล้ว และก็ดูเหมือนว่า มันเป็นเรื่องง่ายๆ แต่สำหรับผมมันต้องแลกกับอะไรบางอย่าง หลายๆอย่าง