ขยับตัว...

ขยับตัวนี้ คงอาจจะรวมถึงการมาอัพเดทบล็อกนี้ด้วย นานมากทีเดียวที่เกือบลืมไปแล้วว่าเรายังมีเรื่องหนึ่งที่ต้องทำต่อ เรื่องราวความเข้มข้นของชีวิต.....ผมกลับมาอยู่อุดร และคิดว่าการกลับมาครั้งนี้คงจะไม่ไปไหนอีก... เพราะถ้าจะไปไหนอีกนั่นก็คงหมายถึง ชีวิตผมคงจะหาแก่นสารอะไรไม่ได้อีกแล้ว ผมยังโชคดีหลายๆเรื่อง และเป็นอีกครั้งหนึ่งที่ผมยังได้รับการช่วยเหลือจากเพื่อน..ผู้มีพระคุณ...และคนรอบข้าง

กลับมาครั้งนี้.....แม่ดูซูบผอมลง เห็นบอกว่าเป็นผลข้างเคียงของการใช้ยาลดไขมันในผู้ป่วยเบาหวาน แต่กระนั้นแม่ก็ยังคงมีรอยยิ้มทุกครั้งที่เห็นลูกชายคนนี้กลับไปถึงบ้าน และครั้งนี้ก็จะดูมากกว่าเดิม คงเป็นเพราะท่านรู้สึกว่า ตั้งแต่ยายเสียไป ก็ไม่เห็นใครที่จะดูเป็นห่วงเป็นใยความเป็นไปในบ้านเท่าที่ควร เพราะพี่สาวก็ทำงานนอกบ้าน นานๆถึงจะกลับ งานบ้านงานเรือนจึงตกอยู่ที่ท่านเพียงคนเดียว เพราะบ้านเราไม่มีคนใช้ที่จะคอยปัดกวาดเช็ดถู ล้างจาน ทำกับข้าว ถ้าไม่มีคนทำก็ต้องทำเองหรือไม่ก็ซื้อ..... ถ้าหลานๆลูกๆไม่ช่วยแล้ว ท่านก็คงต้องทำเอง ซึ่งคงจะไม่ไหว ผมจึงเป็นตัวแปรที่จะทำให้ปัญหานี้หมดไป เพราะผมเองก็อยู่กรุงเทพนานพอสมควรจึงไม่ได้ดูแลท่านอย่างชิดไกล้ ตอนนี้จึงเป็นโอกาสอันเหมาะที่จะได้ทำหน้าที่ลูกอีกครั้ง

พ่อท่านดูแข็งแรงน้อยลง เพราะความชราภาพ ท่านดูจะเครียดน้อยลง เนื่องด้วยการเข้าไปรับใช้พระศาสนา ได้พบปะผู้คนได้ช่วยเหลือผู้คน ท่านเองก็ดูดีใจที่ผมกลับมาแม้ท่านจะไม่พูดผมก็สังเกตเห็นจากรอยยิ้มและการพูดคุย ท่านคงจะไม่ใส่ใจกับเรื่องที่ผมทำให้ท่านต้องผิดหวังเมื่อสิบปีก่อน เพราะท่านต้องยอมรับมันแล้วเริ่มทำสิ่งใหม่ไปข้างหน้า เพราะแม้เราจะพูดถึงอดีตถึงสิบ ถึงร้อยครั้ง ก็ไม่ได้ทำให้อนาคตดีได้ ถ้าเราไม่ทบทวนความผิดพลาด แล้วแก้ใข

เพื่อน....หลายๆคนก็ยังคงเป็นเพื่อนที่ดีเสมอ ยังมีรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ คำแนะนำ และกำลังใจ แม้ในหน้าที่การงาน การดำเนินชีวิตอาจจะไม่ราบเรียบนัก ก็ขอให้ผลบุญนี้กลับคืนไปสู่ทุกท่าน ขอให้มีชีวิตที่มีปัญหาน้อยที่สุด และประสบความสำเร็จในสิ่งที่หวังไว้...........